Doubtfull Sound - Portobello - Oamaru

19-10
Opgestaan met een flauw zonnetje. Vandaag staat een dagexcursie gepland naar de Doubtfull Sound.
In het Fjordland National Park ligt een van de 14 fjorden: de Doubtfull Sound.
James Cook voer in 1770 langs de ingang van deze fjord, maar wilde er niet in varen. Hij was er van overtuigd dat hij er niet meer uit kon komen vanwege de wind die hier meestal uit het westen komt. En hij had daarvoor een oostenwind nodig. Hij twijfelde, vandaar de naam Doubtfull Sound. Er is een dagtocht vanuit ManapourI. De dagtocht is in verschillende etappes en met diverse vervoersmiddelen. Eerst een halfuur vanuit Te Anau met de bus, dan per ferry over het Lake Manapour, een van de grootste gletsjermeren in NZ (142 vierkante km). Vanaf de pier, aan het uiteinde van West Arm, vertrek je met de bus. Hier ligt ook de waterkrachtcentrale. In een uur tijd leg je de 23 km lange grintweg over de Wilmot Pass af. De top is 670 meter, daarna ga je steil omlaag naar Deep Cove. Hier ga je aan boord voor een tocht door de Sound naar de Tasman Zee. De fjord is 40 km lang en 421 meter diep. Onderweg zie je vaak pinguins en dolfijnen. Echter zijn er gisteren walvissen in de Sound gespot, dus geen dolfijnen. Bij de overgang naar de Tasman Zee liggen op een aantal rotsen pelsrobben. Op de terugweg zien we nog 2 pinguins zwemmen. Rond half zes zijn we teug in Te Anau. Lekker surf en turf gegeten in the Ranch.
20-10
Het zonnetje schijnt als we om 9.00 uur wegrijden. Vandaag een lange rit (ca 340 km) van de west- naar de oostkust. De weg is vaak kilometers lang een rechte streep door het landschap. Vooral weilanden vol met schapen. Om 1.30 uur zijn we al in Dunedin. We besluiten door te rijden naar Portobello op het Otago Peninsula. Op de camping krijgen we het advies om naar het uiterste puntje te rijden, naar het Royal Albatros Centre. In de buurt zitten pinguins en er zitten koningsalbatrossen. Behalve heel veel meeuwen hebben we ook de albatrossen zien vliegen, maar geen pinguins.
Op de weg terug naar de camping komen we langs Penguin Place, een reservaat met pinguins (de geeloogpinguin en de blauwe). Er is een rondleiding van 1,5 uur met de zekerheid dat je de pinguins ziet. Zeker de laatste tour van 17.45 uur die wij nemen. Door onder andere een systeem van gecamoufleerde greppels kan je de broedende en aan land komende pinguins zien. Verstopt in hun nestkast zaten 3 blauwe pinguins en in een nestkast lag Meggie, een geeloogpinguin, op haar eieren. Of ze echt of opgezet was, weet ik nu nog niet. Ze bewoog in ieder geval niet.
Een tegenvallend bezoek. Op de hoek van de camping als troost fish and chips gehaald.
21-10
Gisterenavond hebben we naar de weersverwachting voor Kaikoura (walvissentocht) gekeken. De verwachtingen voor maandag en dinsdag zijn niet gunstig. We besluiten niet naar Kaikoura te gaan. We passen het programma aan. Vandaag een korte rit met diverse stops en wandelingen.
We vertrekken met een heerlijk zonnetje en in de loop van de dag is het 22 graden. We rijden vandaag maar 128 km. De eerste stop en wandeling is bij Shagpoint in de buurt van Palmerston. We krijgen een schitterend uitzicht op een mooie blauwe Grote Oceaan. Op de rotsen liggen pelsrobben in het zonnetje. De volgende stop is bij het lighthouse van Moeraki. We bekijken even de witte vuurtoren en gaan dan de wandelroute in het nationale park lopen. We struikelen zowat over de konijnen, op sommige plekken in NZ een ware plaag. Een mooie route, eerst door een duingebied en vervolgens langs de kust van de Grote Oceaan. Op de rotsen en in het water weer veel pelsrobben. Opeens staan we oog in oog met een geeloogpinguin. Even verderop ligt er nog een in het zonnetje te bakken. Op grote afstand zien we twee walvissen. Op een bankje, heerlijk in het zonnetje een broodje gegeten en naar de walvissen gekeken Iets verderop over het strand gewandeld en de Moeraki Boulders bekeken. Dit zijn reusachtge bollen op het strand. Ze zijn al lang een onderwerp van speculaties en legendes. Deze grijze keien zijn vrijwel perfect rond me een omtrek van soms wel 4 meter. Ze zijn zo'n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern. De Maorilegende vertelt dat de keien voedselmanden waren van de Araiteurukano's. De kano's leden schipbreuk. Door de weersinvloeden zijn sommige opengebarsten, die hun inwendige structuur tonen. Naar Oamaru gereden voor de overnachting. Een schitterende dag.